TwitterFacebookGoogle PlusLinkedInRSS FeedEmail

រមណីយដ្ឋាន​ក្បាល​ស្ពាន​អាយុ​មួយ​ពាន់​ឆ្នាំ


សៀមរាប ជា​ដែន​ល្បីល្បាញ​ខាង ​ទេសចរណ៍​វប្បធម៌ ព្រោះ​មាន​ប្រាសាទ​បុរាណ​ឆ្លាក់​ភ្ជាប់​​​ដោយ​​ចម្លាក់​ប្រណីតៗជា​ច្រើន​ស្ទើរ​តែ​រាប់​មិន​អស់​ ជា​ពិសេស​ប្រាសាទ​អង្គរវត្ត​ដែល​ទាក់ទាញ​​ទេសចរ​​ជាតិ និង​អន្តរជាតិ​មក​លេង​កម្សាន្ត​បន្ត​បន្ទាប់​គ្នា​មិន​ចេះ​អស់។
ទោះយ៉ាង​ណា មនុស្ស​មួយ​ភាគ​ធំ​ប្រហែល​ជា​មិន​ស្គាល់ ឬ​ភ្លេច​ពី​ រមណីយដ្ឋាន​មួយ​ទៀត ដែល​មាន​​អាយុ​កាល​ប្រមាណ​ជា​មួយ​ពាន់​ឆ្នាំ​ ដោយ​​លាក់​បំបាំង​កាយ​កណ្ដាល​ព្រៃ​ព្រឹក្សា ​ដ៏​ខៀវ​ស្រងាត់​ត្រជាក់​ស្រេប​ គឺ​រមណីយដ្ឋាន​ក្បាល​ស្ពាន​ ឬ​ជ្រលង​លិង្គ​ មួយ​ពាន់។
ចម្ងាយ​ប្រមាណ​​ជាង ៥០ គីឡូម៉ែត្រ​ពី​ក្រុង​សៀមរាប និង​ស្ថិត​នៅភាគ​និរតី​ នៃ​ជើង​ភ្នំ​គូលែន​ដ៏​ពិសិដ្ឋ អ្នក​អាច​ធ្វើ​ដំណើរ​ដល់​រមណីយដ្ឋាន​ក្បាល​ស្ពាន ​ដោយ​​ឆ្លង​កាត់​ប្រាសាទ​បន្ទាយស្រីដ៏​​ល្បីល្បាញ​ចម្លាក់​ល្អ​ឯក​គ្មាន​ពីរ និង​ភូមិ​ព្រះដាក់​ ល្បីល្បាញ​ខាង​នំ​បញ្ចុក​ឆ្ងាញ់​ជា​មួយ​នឹង​អន្លក់​ស្រស់ៗ និង​ស្ករ​ផែន​ត្នោត​ខ្ចប់​ស្លឹក​ត្នោត​ក្រអូប​ឈ្ងុយឈ្ងប់​​តាម​ដង​ផ្លូវ​ទៅ​កាន់រមណីយដ្ឋាន។
គ្រាន់​តែ​វាយ​ជន្ទល់​ម៉ូតូ​ចត ឬ​ចុះ​ពី​រថយន្ត​ចាប់​ផ្ដើម​ដើរ​ចូល​ក្នុង​ព្រៃ​ព្រឹក្សា​ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​ក្បាល​ស្ពាន​ភ្លាម អ្នក​ទេសចរ​ទាំងពួង​នឹង​ទទួល​អារម្មណ៍​ថា ​ត្រេក​ត្រអាល​ស្រស់​ស្រាយ​​មួយ​រំពេច ដោយ​សារ​តែ​បរិយាកាស​ត្រជាក់​រំលេច​ដោយ​ពន្លឺ​ថ្ងៃ​ផ្លេកៗ​ជ្រែក​តាម​ស្លឹក​ឈើ​បៃតង​ស្រងាត់ គួប​ផ្សំ​សំឡេង​បក្សាបក្សី​សាសង​ទ្រហឹង​អឺងកង​កណ្ដាល​ព្រឹក្សា​។
មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន (ចម្ងាយ​ប្រមាណ​ជា ៤ គីឡូម៉ែត្រ) អ្នក​ទេសចរ​នឹង​ទៅ​ដល់​រមណីយដ្ឋាន​ក្បាល​ស្ពាន​ ដែល​មាន​ទឹក​ត្រជាក់​ថ្លា​ឆ្វង់​ឃើញ​បាត​ក្រាល​ដោយ​ចម្លាក់​ថ្ម គឺ​ចម្លាក់​លិង្គ​មួយ​ពាន់​របស់​ព្រះ​ឥសូរ អម​ដោយ​ចម្លាក់​តាម​ច្រាំង​ស្ទឹង​បណ្ដោយ​ប្រមាណ​ជា ២០០ ម៉ែត្រ។ លិង្គ​១០០០ មាន​ទីតាំង​​នៅលើ​ខ្នង​ភ្នំ​តាមបណ្ដោយ​ទឹក​ស្ទឹង​សៀមរាប​។ ចំលាក់នេះ​មាន​រូប​យោនី និង​ លិង្គ​ ជាច្រើន​នៅពាសពេញ​ផ្ទៃបាតស្ទឹង ដែល​មាន​ទឹក​ហូរ​កាត់​ខួបប្រាំង ខួបវស្សា។​
នៅ​ដង​ស្ទឹង មាន​វល្លិ​ធំៗ​បត់​ជា​រាង​ទោង​អាច​អង្គុយ​លេង​បាន។ បរិយាកាស​ទីនោះ​អំណោយ​ផល​ដល់​ទេសចរ​អាច​អង្គុយ​លើ​កន្ទេល​ស្លឹក​ទទួល​ទាន​អាហារ​លក្ខណៈ​គ្រួសារ-មិត្តភ័ក្ដិ​យ៉ាង​រីករាយ​ដោយ​មាន​សំឡេង​ទឹក​អូរ និង​បក្សាបក្សី​កំដរ​អារម្មណ៍។
ក្បាល​ស្ពាន​មាន​ចម្លាក់​​ធ្វើ​អំពី​ថ្ម​នៅក្នុង និង​ជុំវិញ​ស្ទឹង​ក្បាល​ស្ពាន។ ចម្លាក់​ទាំងនេះ​ភាគច្រើន​សាង​ឡើង​ពី​សតវត្សទី១១ ដល់ទី១៣ ដោយ​ព្រះបាទ​សុរិយ្យ​វរ្ម័ន​ទី១ និង​ស្ថាបនា​រួច​ជា​ស្ថាពរ​ដោយ​ព្រះបាទ​ឧយាទិត្យវរ្ម័ន​ទី២ (Udayadityavarman II)។ ​ទឹក​ហូរ​ចេញពី​​ស្ទឹង​ក្បាល​ស្ពាន​ បែក​​ចូល​ស្ទឹង​ពួក និង​ស្ទឹង​សៀមរាប។
ក្បាល​ស្ពាន​ ដែល​មាន​ចម្ងាយ​ ៥០ គីឡូម៉ែត្រ ពី​ក្រុង​សៀមរាប ប្រហែល​ជា​១៨ គ.ម ពីប្រាសាទ​បន្ទាយ​ស្រី​។ ទីកន្លែង​នេះ ត្រូវ​បាន​រកឃើញ​ឡើងវិញ​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៦៩ ដោយ​អ្នក​ស្រាវជ្រាវ​បារាំង​តាម​ការនាំ​ផ្លូវ​របស់​តាបស​នៅ​ទី​នោះ​។ នៅទីនេះ​មាន​លិង្គ​១០០០ ដែល​ឆ្លាក់​ថ្ម​នៅបាត​ស្ទឹង​ និង​មាន​ចម្លាក់​ដ៏ល្អផ្សេងទៀត​ជាច្រើន​៕​

Source : sabay