ខ្សែជីវិតប្រែប្រួលមិនទៀង លោក លឹម ហុកឆាយ ជាកូនអ្នកមាន បែរជាចាប់ផ្ដើមអាជីពដំបូងជាអ្នកលាងចាន។ ទាំងនេះគឺដោយសារវក់នឹងការដើរលេង ភ្លេចការសិក្សា ប៉ុន្តែក្រោយជួបការលំបាក ការតស៊ូជម្នះឧបសគ្គជាច្រើន រយៈពេល១០ឆ្នាំក្រោយ លោកបានក្លាយជាសហគ្រិនវ័យក្មេងម្នាក់ដែលទទួលបានចំណូល មិនក្រោម១សែនដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ។
តើខ្សែជីវិតរបស់លោក លឹម ហុកឆាយ នាយកប្រតិបត្តិរបស់ភោជនីយដ្ឋាន The Asian Kitchen មានការបត់បែនយ៉ាងណាខ្លះ? ខាងក្រោមនេះ ជាឆាកជីវិតពិតរបស់លោក។
កុមារភាព
យុវជន លឹម ហុកឆាយ កើតនៅថ្ងៃទី១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៨៥ នៅទីក្រុងភ្នំពេញ ជាកូនទី៣ ក្នុងចំណោមបងប្អូន៤នាក់ ដែលមានឪពុកឈ្មោះ លឹម ហួរ និងអ្នកម្ដាយឈ្មោះ លឹម ប៉ោងគួង។
ឆ្នាំ១៩៩០ កុមារ លឹម ហុកឆាយ បានចូលរៀនភាសាចិន មួយឆ្នាំមុនចូលរៀនសាលារដ្ឋជាភាសាខ្មែរ។ ដោយកើតក្នុងត្រកូលអ្នករកស៊ីធំដុំ ជាប់សែស្រឡាយចិន លឹម ហុកឆាយ រស់នៅក្នុងជីវភាពហ៊ឺហា គ្មានការបារម្ភអ្វីនោះទេ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលលោកបានចងចាំ លោកជាកុមារម្នាក់ដែលចូលចិត្តរំអុកប៉ាម៉ាក់ឲ្យនាំដើរលេងកម្សាន្ត មើលអ្វីដែលថ្មីៗ ដូចជាទៅលេងភ្នំតាម៉ៅ ឬទៅកម្សាន្តនៅកន្លែងឆ្ងាយ បែបធម្មជាតិ។
អាយុ១៤ឆ្នាំ ចាយមួយថ្ងៃមិនក្រោម១០ដុល្លារ មានរថយន្តជិះដើរលេង
ឆ្នាំ១៩៩៩ ឈានចូលវ័យ១៤ឆ្នាំ លោកបានចូលរៀននៅវិទ្យាល័យបាក់ទូក។ កាលណោះលោកមានលទ្ធភាពចាយលុយ១០ដុល្លារជាមធ្យមក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែសម្រាប់លោកលុយគ្មានឧបសគ្គនោះទេ គឺអាចសុំម៉ាក់ ឬប៉ាលោកប៉ុន្មានក៏បាន។
ស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់បែបនេះ លោកក៏ឈប់រៀនត្រឹមថ្នាក់ទី៧ ដោយសារចូលចិត្តដើរលេងច្រើន។ រាល់ថ្ងៃលោកបានដើរលេងគ្មានខ្វាយខ្វល់នឹងការរៀនសូត្រឡើយ។ ពេលនោះលោកមានមិត្តភ័ក្ដិ២ក្រុម ដែលមានមួយក្រុមជាក្មេងមានអំណាច និងមួយក្រុមទៀតជាក្មេងដែលមានលុយហើយចូលចិត្តដើរលេងច្រើនមិនចូលសាលា។ រវាងក្រុមទាំងពីរ លោកចូលចិត្តដើរជាមួយក្រុមដើរច្រើន គឺមួយថ្ងៃគិតពីបើកឡានដើរលេង ទៅនេះទៅនោះ ឬទៅលេងខេត្ត ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ លោកមិនមែនជាក្មេងដែលដើរលេងដាច់យប់មិនចូលផ្ទះនោះទេ។ លោកតែងត្រលប់មកផ្ទុះវិញរាល់ពេលល្ងាច។
គ្រួសាររឹតត្បិត ព្រោះខ្លាចកូនដើរផ្លូវខុស
ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះមិនយូរប៉ុន្មាន ឪពុកម្ដាយរបស់លោកបានដឹងពីរឿងដើរលេង មិនចូលសាលារបស់លោក។ ពេលនោះពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមរៀបចំផែនការរឹតត្បិតពេលវេលា ចំពោះលោកមិនឲ្យដើរលេង ទៅក្រៅឡើយ ប៉ុន្តែធ្វើឡើងតាមវិធីសាស្ត្រត្រជាក់ គឺដាក់ផែនការនាំលោកដើរលេង ឬរៀបចំកម្មវិធីជួបជុំបងប្អូន គឺធ្វើយ៉ាងណាឲ្យលោកគ្មានពេលវេលាដើរលេង ជួបជុំមិត្តភ័ក្ដិខាងក្រៅឡើយ។
សម្រេចឲ្យទៅនៅក្រៅប្រទេស ដើម្បីលត់ដំខ្លួន
ដោយបារម្ភខ្លាចកូនគ្មានអនាគត ឪពុកម្ដាយរបស់លោកបានពិភាក្សាគ្នាចង់ឲ្យលោកទៅរស់នៅស្រុកបារាំងជាមួយបងស្រីជីដូនមួយរបស់លោក ជៀសវាងលោកធ្លាក់ខ្លួនចូលទៅក្នុងក្រុមដើរលេងខូចអនាគត ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ពួកគាត់ទាំងពីរទុកឲ្យលោកជាអ្នកពិចារណា និងសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង គ្មានការបង្ខិតបង្ខំឡើយ ។
តាមពាក្យសំដីរបស់ឪពុកម្ដាយលោកថា៖ “ប៉ាម៉ាក់អាចជួយកូនបាននៅពេលនេះ ប៉ុន្តែគឺកូនជាអ្នកគ្រប់គ្រងអនាគតខ្លួនឯង”។ ដោយឆ្លងកាត់ជាការពិចារណា ក្មេងវ័យ១៦ឆ្នាំរូបនេះ បានមើលឃើញពីការរៀបចំរបស់ចាស់ៗ និងគិតពីអនាគតរបស់ខ្លួន។ ពេលនោះលោកក៏សម្រេចចិត្ត ចេញទៅរស់នៅប្រទេសបារាំង។
ពីជីវិតធ្លាប់សោយសុខ ក្លាយជាកម្មករធ្វើការដ៏លំបាក
ដើមឆ្នាំ២០០២ លោកក៏ត្រូវធានាឲ្យទៅរស់នៅប្រទេសបារាំង ជាមួយបងស្រីជីដូនមួយ នៅភោជនីយដ្ឋាន ម៉ុងតារា នាទីក្រុងមួយ ក្នុងប្រទេសបារាំង។ ក្នុងភោជនីយដ្ឋាននោះ ការងារដំបូងសម្រាប់យុវជន១៦ឆ្នាំដូចលោក គឺជាអ្នកលាងចាន ដែលជាការងារលំបាក កូនអ្នកមានមិនធ្លាប់ស្រមៃថាត្រូវធ្វើវា គឺផ្ទុយស្រលះ ពីស្ថានភាពកូនអ្នកមាន រស់នៅដោយស្រណុកនៅកម្ពុជា។
ប្រាក់ខែនៅស្រុកបារាំង មិនស្មើស្រុកខ្មែរ
ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះក្ដីលោកមិនបានរួញរានឹងការងារនេះទេ ព្រោះលោកតែងមានគំនិតមួយ គឺចង់ឈ្នះ ដូច្នេះលោកសម្រេចចិត្តថា គេអាចធ្វើបានលោកក៏អាចធ្វើបានដូចគ្នា ។ ការងាររបស់លោកបានរីកចម្រើនពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីអ្នកលាងចាន ទៅរត់តុ និងពីអ្នករត់ត ទៅធ្វើការងារក្នុងចង្ក្រានបាយ។ មុនដំបូងលោកទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ចំនួន ៣ពាន់ហ្វ្រង់ ប្រហែលស្មើ៣០០ដុល្លារអាមេរិកប៉ុណ្ណោះ តិចជាងលុយលោកទទួលបានពីប៉ាម៉ាក់ ចាយតាំងពីវ័យកុមារទៅទៀត។
មិនយូរប៉ុន្មាន លោកបានឡើងប្រាក់ខែជាបន្តបន្ទាប់រហូតដល់១០០០អឺរ៉ូ ប្រហែលជាង១ពាន់ដុល្លារ អាមេរិកដោយសារការយល់ដឹង និងការងារយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញក្នុងចង្ក្រានបាយរបស់លោក។
ភាពជឿជាក់ នាំឲ្យជោគជ័យ
ដោយមើលឃើញលោកប្រឹងប្រែងការងារខ្លាំង ៣ខែក្រោយ បងថ្លៃជីដូនមួយក៏សម្រេចចិត្តបណ្ដុះបណ្ដាលលោកឲ្យក្លាយជាចុងភៅ។ ពេលវេលាមិនដល់មួយអាទិត្យទេ លោកចាប់បានទាំងអស់នូវរូបមន្ត និងក្បួនធ្វើម្ហូបចិន បានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ហើយដឹងពីវិធីគ្រប់គ្រងក្នុងផ្ទះបាយទាំងអស់។
ជាង១ខែបន្ទាប់ពីលោកបានក្លាយជាចុងភៅ មេចុងភៅនៅភោជនីយដ្ឋាននោះបានរករឿងចាក់រុកថៅកែថា បើទុកលោកជាចុងភៅដែរ គេនឹងឈប់ធ្វើការ ប៉ុន្តែបងជីដូនមួយរបស់លោកមិនស្ដាប់ ស្រាប់តែមេចុងភៅនោះ សម្រេចចិត្តលាឈប់ពីហាង។ ដោយសម្អាងថាលោកជាក្មេងទើបចេះធ្វើម្ហូប មិនអាចមានលទ្ធភាពធ្វើជាមេចុងភៅនោះទេ តែដោយភាពជឿជាក់ លោកក៏សម្រេចចិត្តសាកល្បង ឃើញថាអាចធ្វើបានដោយជោគជ័យ។
ពីមេចុងភៅក្លាយអ្នកគ្រប់គ្រង
បន្ទាប់ពីក្លាយជាមេចុងភៅប្រចាំភោជនីយដ្ឋានរយៈពេល៦ខែមក លោកក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើផ្នែកសេវាកម្ម ដូចជាចាត់ចែងអ្នករត់តុ អ្នកធ្វើអនាម័យជាដើម បន្ថែមលើតួនាទីជាមេចុងភៅ។ រយៈពេល១ឆ្នាំ លោកត្រូវបានដំឡើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងភោជនីយដ្ឋានតែម្ដង ដោយទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ ១៨០០ អឺរ៉ូ ស្មើជាង២ពាន់ដុល្លារ។
ធ្វើការរហូតសន្លប់ នៅពេលកំពុងរត់តុ
ជាង៣ឆ្នាំក្រោយ លោកត្រូវបានគេមើលឃើញថា ជាមនុស្សមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីកាន់កាប់ភោជនីយដ្ឋាន ពេលមិត្តភ័ក្ដិរបស់បងជីដូនមួយលោក បានសុំលោកឲ្យជួយរៀបចំភោជនីយដ្ឋានថ្មីមួយ ដោយមានការយល់ព្រមពីបងជីដូនមួយ និងដោយសារចង់សាកល្បងជាមួយការគ្រប់គ្រងហាងថ្មីសន្លាង ទំហំធំជាងហាងបងរបស់លោកពីរដងឯណោះ។
លោកបានធ្វើការជាអ្នកគ្រប់គ្រងផង និងចូលជួយការងារចង្ក្រានផង។ មានពេលខ្លះលោកត្រូវរត់តុទៀត។ មានថ្ងៃមួយដោយអស់កម្លាំងខ្លាំងពេក បន្ទាប់ពីមិនបានសម្រាកច្រើនថ្ងៃជាប់ៗគ្នា លោកបានដួលសន្លប់។
បន្ទាប់ពីកាន់កាប់ឲ្យភោជនីយដ្ឋាននោះដំណើរការរលូនហើយ លោកបានវិលត្រលប់មកធ្វើការនៅភោជនីយដ្ឋាន ម៉ុង តារា វិញជាធម្មតា។
បើកភោជនីយដ្ឋានលើ ទឹកដីប្រទេសបារាំង
ឆ្នាំ២០០៩ ដោយមើលឃើញលោកមានគំនិតចង់អភិវឌ្ឍសហគ្រិន រយៈពេល៨ឆ្នាំបងប្រុសជីដូនមួយចង់បើកភោជនីយដ្ឋានមួយទៀត នៅទីក្រុងបារីស លក់ម្ហូបបែបថៃ ចំណាយ២០ម៉ឺនអឺរ៉ូ ដោយលោកបានចូលរួមភាគហ៊ុនទុន៦ម៉ឺនអឺរ៉ូ។ ដោយបងថ្លៃជីដូនមួយបានជំរុញលើកទឹកចិត្ត និងគាំទ្រហិរញ្ញវត្ថុខ្លាំង លោកក៏សម្រេចចិត្តបោះទុនចូលរួម ប្រែក្លាយខ្លួនពីអ្នកធ្វើការឲ្យគេ មកជាសហគ្រិនវិញម្ដង។ ក្រោយពេល៣ទៅ៤ខែ ហាងថ្មីនាទីក្រុងបារីសបានដំណើរការរលូនហើយ លោក និងបងប្រុសក៏សម្រេចចិត្តបើកភោជនីយដ្ឋានមួយទៀតនៅប្រទេសអូស្ត្រាលី។
១០ឆ្នាំលើស៥នាទី មកជាន់ដីស្រុកខ្មែរវិញ
ថ្ងៃទី៥ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០០១ ដល់ថ្ងៃខែដូចគ្នា ឆ្នាំ២០១១ គិតទៅ១០ឆ្នាំគត់ លើស៥នាទីលោកបានមកជាន់ទឹកដីកម្ពុជា ដូចការសន្យារបស់លោកជាមួយលោកឪពុកអ្នកម្ដាយ ជាមួយមោទនភាព ព្រោះលោកមិនធ្វើឲ្យពួកគាត់អស់សង្ឃឹមមកវិញក្នុងនាមជាក្មេងពាលាអាវាសែ តែមកក្នុងនាមជាសហគ្រិនដែលទទួលបានជោគជ័យ។
សម្រេចការប៉ងប្រាថ្នារយៈពេល១០ឆ្នាំមុន
ដើម្បីសម្រេចនូវបំណងប្រាថ្នាពីអតីតកាលរបស់ខ្លួន គឺធ្វើយ៉ាងណាត្រូវតែមានលទ្ធភាពបើកភោជនីយដ្ឋានឲ្យបានចំនួនមួយ ឬពីរនៅប្រទេសកំណើត។ មិនដល់រយៈពេល៣ខែផងក្រោយពីត្រលប់មកស្រុកកំណើតវិញ លោកបានសម្រេចចិត្តចូលរួមជាមួយមិត្តភ័ក្ដិ និងរៀមច្បងមួយចំនួន បើកភោជនីយដ្ឋានលក់ស៊ុបទំនើបមួយ ឈ្មោះថា Ifood នៅចំហៀងស្ដាតអូឡាំពិក ដោយមានដើមទុនប្រមាណ២០ម៉ឺនដុល្លារ ដែលចំណែករបស់លោកក៏មានដើមទុន៥ម៉ឺនដុល្លារ ។
មិនដល់២ឆ្នាំបើកហាងមួយទៀត
ដោយមានសហការពីដៃគូពាណិជ្ជកម្ម ក៏សម្រេចចិត្តធ្វើFranchise ពីប្រទេសសិង្ហបុរី នៅភោជនីយដ្ឋានមួយឈ្មោះថា The Asian Kitchen។ នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៣ ក៏បានបើកសម្ពោធនៅមហាវិថីព្រះមុនីវង្ស ដែលក្នុងនោះលោកមានដើមទុន៣០ភាគរយនៃថ្លៃដើមសរុប។
បច្ចុប្បន្នភាព
លោក លឹម ហុកឆាយ មានអាយុ២៨ឆ្នាំ មិនទាន់មានភរិយាឡើយ។ លោកបានចូលរួមវិនិយោគទុនជាមួយដៃគូ លើភោជនីយដ្ឋានចំនួន៤ នៅក្រៅប្រទេសចំនួន២ (នៅប្រទេសបារាំងមួយ នៅប្រទេសអូស្ត្រាលីមួយ) និងនៅរាជធានីភ្នំពេញ ចំនួន២ ដែលភោជនីយដ្ឋាននៅស្រុកខ្មែរ លោកកាន់តំណែងជានាយកប្រតិបត្តិ។ សម្រាប់ភោជនីយដ្ឋានទាំងពីរនៅក្រៅប្រទេស អាចរកចំណូលចូលមិនក្រោម១សែនដុល្លារ ក្នុង១ឆ្នាំ ក្នុងនោះមិនរាប់បញ្ចូល ចំណូលពីភោជនីយដ្ឋានពីរដែលទើបដំណើរការនៅក្នុងប្រទេសឡើយ។
ផែនការអនាគត
លោកចង់ពង្រីកបន្ថែមភោជនីយដ្ឋាន២ទៅ៣កន្លែងទៀត។ នៅពេលអនាគត គឺនៅពេលលោកមានអាយុ៤៥ឆ្នាំ ទើបលោករៀបការ ពេលនោះលោកមានថវិកាគ្រប់គ្រាន់អាចនាំភរិយាដើរលេងជុំវិញពិភពលោក និងសិក្សាពីឱកាសបើកទីផ្សារបន្ថែម។
បទពិសោធន៍ជីវិត “អរគុណចំពោះអ្នកតិះដៀលលោកនៅស្រុកបារាំង”
មនុស្សម្នាក់ដែលលោកមិនអាចបំភ្លេច គឺបងស្រីជីដូនមួយរបស់លោកដែលជាម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋាន ម៉ុង តារា នៅប្រទេសបារាំង។ ខណៈពេលដែលលោកធ្វើជាអ្នកលាងចាន ពាក្យពេចន៍គ្រោតគ្រាតរាប់ភ្លេច បានតិះដៀលរាល់ថ្ងៃ មកលើលោក ដូចជា មនុស្សអត់កំណើត កូនបំផ្លាញ មនុស្សគ្មានសំណាងកើតលើទ្រព្យសម្បត្តិហើយ បែរជាមកលំបាកលំបិន ខណៈដែលលោកមិនទាន់ទម្លាប់ជាមួយការងារនោះនៅឡើយ។ លោកបានដេកយំដោយសារតែពាក្យធ្វើឲ្យលោកឈឺ ប៉ុន្តែលោកបានសម្រេចចិត្តខំប្រឹង សន្យាថានឹងបើកហាងនៅស្រុកបារាំងឲ្យបាន ហើយធ្វើជាមនុស្សមានកំណើតវិញ។
ការចែករំលែកបទពិសោធន៍ និងការផ្ដាំផ្ញើ
តាមប្រវត្តិរបស់លោក គឺដោយសារតែលោកជាសាច់ឈាមនឹងម្ចាស់ហាង ទើបលោកឆាប់រហ័សនឹងទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលពិតដែរទេ? ចំពោះចំណុចនេះ លោកទទួលស្គាល់មែន ប៉ុន្តែបើសិនជាលោកប្រកាន់ចរិតកូនអ្នកមានហើយ មិនចុះញ៉ម និងមិនប្រើភាពអំណត់ តស៊ូ ប្រឹងប្រែង ហើយលោករត់ត្រលប់មកស្រុកខ្មែរវិញនោះ លោកមិនអាចបានជោគជ័យដូចថ្ងៃនេះទេ។ ដូចជាពេលខ្លះលោកសុខចិត្តសម្ងំយំ ពេលប៉ាម៉ាក់លោកសួរសុខទុក្ខ លោកប្រាប់ថា គ្មានបញ្ហា ហើយចាប់តាំងពីទៅនៅប្រទេសបារាំង មិនបានទទួលយកនូវថវិកាដែលឪពុកម្ដាយផ្ញើមកឲ្យនោះទេ គឺសុខចិត្តរស់នៅក្នុងស្ថានភាពលំបាកលំបិន ទ្រាំជាមួយពាក្យជេរដៀលរាល់ថ្ងៃ និងប្រឈមនឹងការងារជាច្រើន។
ក្នុងអំឡុងពេលដូចគ្នានេះ បងជីដូនមួយលោកក៏បានបណ្ដុះបណ្ដាលមនុស្សជាច្រើន ឲ្យក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងហាងដែរ ហើយក៏មានអ្នកខ្លះមានសមត្ថភាព ចេញទៅធ្វើការកន្លែងផ្សេង ដូច្នេះកូនអ្នកក្រក៏ដោយ កូនអ្នកមានក៏ដោយ គឺត្រូវតែមានភាពតស៊ូ អំណត់ព្យាយាម ទើបទទួលបានជោគជ័យ។
គ្មានទេ ពាក្យថាហួសពេល
ហួសពេលជាលេស សម្រាប់អ្នកបរាជ័យប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះសម្រាប់យុវជនដែលចង់ទទួលបានជោគជ័យ សូមកុំនិយាយពាក្យថា ហួសពេលឲ្យសោះ។ បើសិនជាសន្យានឹងខ្លួនឯងថា ធ្វើអ្វីមួយហើយ ត្រូវសម្រេចដល់គោលដៅដែលចង់បាន ទោះ១០ឆ្នាំទើបសម្រេចក៏មិនទាន់យឺតពេលដែរ។ ដូចលោកអីចឹង កាលពី១០ឆ្នាំមុន លោកធ្លាប់សន្យាថា នឹងបើកភោជនីយដ្ឋានមួយនៅស្រុកខ្មែរ គឺ១០ឆ្នាំមែន ប៉ុន្តែយឺត៣ខែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះកុំនិយាយថាហួសពេលអី។
កុំគិតអ្វី ដែលអវិជ្ជមាន
កុំគិតថាទាល់តែកូនអ្នកមាន ទើបអាចទទួលបានជោគជ័យ។ កូនអ្នកក្រក៏អាចទទួលបានជោគជ័យដែរ ឲ្យតែប្រឹងប្រែង ហើយគិតនូវអ្វីដែលជាក្ដីសង្ឃឹមប្រកបដោយភាពវិជ្ជមាន។ មនុស្សម្នាក់បើគិតពីភាពអវិជ្ជមាន នោះគឺគ្មានសង្ឃឹមអ្វីទាំងអស់ ត្រូវចងចាំថា មានបញ្ហាទើបមានដំណោះស្រាយ មានឧបសគ្គទើបមានជ័យជម្នះ៕
Source : sabay
.jpg)
